Demaraasj mèt curry en majonaes.
Oeët, in ein ver verlaeje, woor ich dus efkes wielrenner. God moog weite waat mich haet bewaoge óm zónne fiets mèt krómp stuur aan te sjaffe. ‘t Woor örges in de vergaete jaore tösse de Naerse wielerclub en ’t Naers peloton. As ich d’r emes väör verantwoordelik mót haoje, dink ich aan Theo Koomen mèt zien Radio Tour de France verhaole. Waarsjienlik det en ’t feit det inèns twieë Limburgers, Jo Maas (1979) en Peter Winnen (vanaaf 1981) prominent in beeld kwoome in de Tour.
In augustus 1983 koch ich mien ieërste fietske biej Beurskes in Haele. Dae kosdje 425 gölje. Geld waat ich mèt augurke plökke in de kas van mien vader biejein haaj gezwètj. Toevallig of neet, maar snel genóg trof ich ’n paar lotgenote die ouch zónne fiets haaje en nao ein maondj of twieë fietsdje we al efkes op en Neer nao de Cauberg in Valkeberg. Doe woors pas ech wielrenner asse ouch äöver berg kós fietse.
Daonao leep ’t ein bietje oet de handj. Väöl vaste klein rundjes mer dök ouch oore van hoes aaf op oze fiets. Neet drek ómdet wae net zoeë good woole wäöre as Frans Maassen. Eigelik deeje we mer get. Hieël väöl later mós ich van mien mooder huuëre det ze waal ’s bezörgdj óm mich woor gewaes. As ich weer ’s eine halve daag van hoes woor gewaes zónger tillefoon, id-kaart of waat den ouch. Mer good, det d’r toen nog gein tillefoons mèt live-cam woore. Want den weit ich zeker det mooder dök nog slechter geslaope haaj.
Waat wae waal hieël serieus deeje in dae tied, woor de väörbereiding van zón verre tochte. In de bidons zoot meistal get mèt väöl sókker. Achter in de tesse van de wielrentrui banane (die nao twieë oor al broen woore), mueslirepe, rozienebruuëdjes en Evergreens. Van die keukse die zoeë druuëg en hel woore, desse d’r toes ouch de plintje mèt kós aafsjoore. En uiteraard genóg geld. Want alles drèjde óm koolhydraten en sókkers. Geld óm örges tössedoor in Zuid Limburg of in de Ardenne eine dieke friet spesjaal en get blikskes cola nao bènne te wèrke. Óm daonao weer net zoeë gemekkelik door te traeje. Ós derm mótte in dae tied óngekendj flexibel zeen gewaes. Net zoeë as ós kondisie waarsjienlik. In ós bèste daag ginge we, saoves nao eine Ardennetocht op 1e pinksterdaag, nog net zoeë gemekkelik oppe fiets nao Haele kèrmis.
Wielrenne woor in dae tied nog lang neet zoeë populair as sport óm zellef te doon en in Zuid Limburg woor ’t nog neet half zoeë drök as noe. Ich herinner mich det ich oeët in Gulpe op de Riekswaeg ’t asfalt moogdje kösse. En daonao nog alle tied kraeg óm oetgebrèdj mèt de witte liene oppe waeg te knoevele. Zónger erg en zónger verkieërsinfarct.
Later wie sjoeël en wèrk mieër tied vrooge blaef de fiets mèt ’t krómp stuur steeds dökker staon. Mis ich det noe? Neet echt. D’r zeen anger sjoeën dinge väör in de plaats gekome. Gewuuën fietse en get róndj óm dich haer gape op eine gewuuëne fiets beväörbeeld. Wie mèt zoeëväöl passies mósse de herinnering koestere en neet ten koste van alles probere det opnoe te belaeve. Zoeë sjiek en ónbezörgdj as toen wäördj ’t toch neet mieër.
Gr Hans
